Nieuwe Europese Wetgeving rondom Duurzaamheid: Het Einde van Fast Fashion en Greenwashing?

De Europese Unie maakt geen geintjes meer met fast fashion. Wet na wet wordt voorgesteld om de kledingindustrie milieuvriendelijker, verantwoordelijker en meer circulair te maken. Maar, met al die nieuwe Europese wetten en de complexe processen om deze door te voeren, is het lastig om op de hoogte te blijven. Daarom zoomen we in deze blog in op een aantal nieuwe Europese wetten rondom duurzaamheid.

De Corporate Sustainability Reporting Directive: een raportagestandaard voor bedrijven

De Corporate Sustainability Reporting Directive (CSRD) richt zich niet alleen tot de kledingindustrie, maar veel fast fashion bedrijven moeten wel aan de voorwaarden voldoen.

De CSRD is een standaard die bedrijven verplicht om niet alleen over de financiële impact van hun onderneming te rapporteren, maar ook over de ecologische en sociale impact.

CSRD is een nieuwere versie van het NFRD framework, maar voegt daar onder andere het zogenoemde dubbele materialiteit principe aan toe.

Het dubbele materialiteit principe houdt in dat bedrijven een risicoanalyse moeten doen van de negatieve impact die hun bedrijfsvoering heeft op het milieu en/of de maatschappij en daar pro-actief verbeteringsdoelen aan moet koppelen.

De eerste bedrijven moeten al in 2025 beginnen met rapporteren over het jaar 2024.

De Anti-Greenwashing en Green Claims Directive: gericht op het aanpakken van greenwashing.

Op dit moment is de meerderheid van duurzaamheidsclaims vaag, misleidend of niet onderbouwd. Het is daarom voor consumenten enorm lastig om uit te zoeken wat een bedrijf nou precies bedoelt met statements als “milieuvriendelijk” of “ethisch verantwoord”.

De Green Claims Directive stelt strictere eisen over wanneer een bedrijf duurzaamheidsclaims mag maken.

Je zou het kunnen zien als een Project Cece op enorme schaal. Met Project Cece doen we namelijk voor elk merk dat we onboarden een impact analyse om te controleren of een bedrijf voldoet aan onze eisen en of hun claims voldoende onderbouwd zijn.

Het wetsvoorstel voor de Green Claims Directive is wel al aangenomen, maar nog niet in gebruik.

De Corporate Sustainability Due Diligence Directive: de anti-wegkijkwet

De Corporate Sustainability Due Diligence Directive is nogal een mond vol. In Nederland noemen we hem dan ook lekker makkelijk de anti-wegkijkwet. In het Engels wordt er ook naar gerefereerd als CSDDD en CS3D.

De anti-wegkijkwet maakt bedrijven die op de Europese markt actief zijn verantwoordelijk voor misstanden in hun gehele toeleveringsketen, waardoor ze zich niet langer kunnen beroepen op lossere lokale regelgeving of simpelweg “ik wist het niet”.

Alhoewel er eind December een akkoord werd bereikt over de inhoud van de wet (onder leiding van Nederlandse politica Lara Wolters) en de officiële stemming vervolgens meestal slechts een formaliteit is, ging dat bij deze wet anders.

Nadat een kleine Duitse partij (goed voor slechts 4% van de Duitse stemmen maar helaas wel met invloed in de Europese raadl) een felle en op onwaarheden gebaseerde campagne voerde tegen de wet, gaf Duitsland 3 dagen voordat er gestemd zou worden ineens aan dat ze niet meer voor de anti-wegkijkwet zouden stemmen.

Na Duitsland, kwam later ook Frankrijk met een ongewone move; nieuwe eisen aan het wetsvoorstel.

De CSDDD werd uiteindelijk aangenomen in een flink afgeslankte versie: zo moeten in de huidige vorm maar minder dan 6000 bedrijven zich aan de regelgeving houden. 70% minder dan in de eerder geaccepteerde versie!

Maar goed; het is nog steeds een doorbraak dat die bedrijven zich aan deze regelgeving moeten houden!

Digitale Product Paspoorten: volledige transparantie en makkelijker recyclen

Als onderdeel van de Europese strategie voor duurzaam en circulair textiel is een voorlopig akkoord bereikt over digitale productpaspoorten.

De digitale productpaspoorten zouden een overzicht bieden van alle relevante informatie over een product.

Voor consumenten kan dit betekenen dat ze door het scannen van een QR-code (bijvoorbeeld) inzicht kunnen krijgen over hoe ze het product het beste kunnen verzorgen. Voor recyclers zou het makkelijker moeten worden om in te zien uit welke materialen een product bestaat. Voor toezichhouders zou het een manier kunnen zijn of een bedrijf voldoet aan de vereisten van regelgeving (bijvoorbeeld de eerder genoemde Green Claims Directive)

De eisen van een DPP moeten nog worden vastgesteld en zullen ergens in 2024 naar buiten komen.

Frankrijk’s Anti (Ultra) Fast Fashion Wet

Het Franse parlement stemde vorige week unaniem (!!) voor een wet die gericht is op het verminderen van de negatieve impact van fast fashion.

Het wetsvoorstel zou het verbieden om reclame te maken voor fast fashion (dus doei Fast Fashion Hauls!) en voegt een extra belasting toe op de kleding. De extra belasting kan gezien worden als een boete op productieketens die schadelijk zijn voor mensen en de planeet en kan oplopen tot wel €10 per verkocht product.

Van het geld dat hiermee binnenkomt, wordt geïnvesteerd in de verduurzaming van de kledingindustrie zoals bijvoorbeeld kledingreparaties en bewustwordingscampagnes.

Het wetsvoorstel moet nog door de senaat worden aangenomen en daarnaast is nog onduidelijk wat de precieze definitie van fast fashion gaat zijn. Vrijwel zeker is dat de ultra fast fashion bedrijven als SHEIN en Temu onder deze wet gaan vallen, maar of ook bedrijven als H&M, Zara, Mango en Primark tellen is nog de vraag.